ابزار هدایت به بالای صفحه

شاید در تعریف عاشقانۀ عشق بتوان گفت‌: عشق آتش سوزان است و دریای بی‌کران است؛ هم جان است و هم جان را جان است و قصۀ بی‌پایان است و درد بی‌درمان است. عقل در ادراک او حیران است و دل در دریافتِ او ناتوان است. نهان‌کنندۀ عیان است و عیان‌کنندۀ نهان است. روحِ روحا است و فتحِ فتوح است.

اما به‌راستی حقیقت عشق چیست‌؟ عشق را چگونه می‌توان تعریف کرد‌؟ عشق کلمه‌‌ایست که تنها یک کلمه نیست؛ بلکه دنیایی‌ست که زبان قاصر از تعریف آن است و چه خوش مولانا زبان را عاجز از بیان عشق می‌داند و می‌گوید‌:

علت عاشق ز علت‌ها جداست                عشق اصطرلاب اسرار خداست

عاشقی گر زین سر و گر زان سرست        عاقبت ما را بدان سر رهبرست

هرچه گویم عشق را شرح و بیان            چون به عشق آیم، خجل باشم از آن

گرچه تفسیر زبان روشنگرست               لیک عشق بی‌زبان روشن‌ترست

چون قلم اندر نوشتن می‌شتافت              چون به عشق آمد، قلم بر خود شکافت.

اما در ریشه‌شناسی کلمۀ عشق، عشق از عشقه گرفته شده و آن گیاهی است به نام لبلاب، چون بر درختی پیچد، آن را بخشکاند. عشق صوری درخت جسم صاحبش را، خُشک و زردرو می‌کند؛ اما عشق معنوی، بیخ درخت هستی اعتباری عاشق را خشک سازد و او را از خود بمیراند. بر‌این‌اساس است که عده‌ای عشق را در لغت، افراط دوست‌داشتن و محبت تام معنی کرده‌اند.